Zandvoort -
Mike Smit (42) is bijna geheel verlamd en gaat toch autoracen: “Misschien breek ik een been? Nou, boeiend!”
Met zo’n 200 kilometer per uur raasde Mike Smit (42) een paar weken terug over het circuit van Zandvoort. Zonder een krasje zette hij na race de auto veilig aan de kant. Met deze snelheden – tussen andere coureurs - op een circuit racen vergt kracht, uiterste concentratie en stuurmanskunst. Dat Mike vanaf zijn borst naar beneden volledig is verlamd, maakt zijn prestatie nog indrukwekkender.
Zijn racewagen is een Renault Clio met 180 pk onder de motorkap. Wie wil racen moet daar veel voor over hebben. Mike helemaal. Door de verstevigde zijbalken is het in- en uitstappen in zijn aangepaste auto al een opgave op zich. Mike doet dat zonder hulp en het ziet zwaar uit. Met een metalen bruggetje maakt hij de ‘overstap’ en als hij in de auto zit, duurt het nog even om zijn gevoelloze, verlamde benen naar binnen te brengen. Het stuur moet eraf, anders kunnen de benen er niet langs. Naast sturen moet Mike ook remmen en gasgeven met zijn handen. Dat hij niet meer kan knijpen, maakt het extra moeilijk. Schakelen doet hij met zijn rechterelleboog.
Na het ongeluk in 1996 zat hij al redelijk snel weer achter het stuur van een gewone auto: “Mensen zeiden: ‘rij je alweer?’ Ik vond dat een vreemde reactie. Als we mensen naar de maan kunnen sturen, zou ik dan geen auto kunnen rijden? Kom op zeg! Het racen is niet nieuw voor mij. Voor mijn ongeluk deed ik dat op een motor. Racen is gewoon mijn ding. Iets dat los staat van mijn handicap. Die snelheid heeft me altijd een kick gegeven. Vroeger bokste ik ook, dat compenseer ik nu met rolstoelrugby. Ik ben gewoon van de uitdagende sporten. Daarbij zit nu ook iets bij van dat ik wil laten zien wat je als gehandicapte allemaal wél kan.”
Hij straalt optimisme uit en relativeert opvallend veel, met zinnetjes als ‘het had erger gekund’. En hij grapt zelfs: “Op sexueel gebied ben ik geen topper, een carrière als pornoacteur zit er voor mij niet in.” Na doorvragen is er niet alleen relativering: “Natuurlijk heb ik gevloekt en met mijn kop tegen de muur geslagen. Ik was 26, had een fantastische baan, lieve vriendin en was sportman. Dat ik niet meer kon lopen, zou me nog worst wezen, maar dat ik niet meer kon motorrijden…! Verschrikkelijk. Uiteindelijk helpt dat vloeken en zelfbeklag je niet, het verandert niets. Je moet verder.”
Met een ongelooflijke veervracht wist Mike zijn leven weer op te pakken. Dankzij zijn kennis van computers en automatisering heeft hij een verantwoordelijke baan op het ingenieursbureau van een netwerkbedrijf. Tussen zijn werk door vindt hij nog tijd om te trainen: “Ik heb mijn leven behoorlijk goed op de rit. Voor iemand met een dwarslaesie blijven veel klachten me nog bespaard en schaam ik me er bijna over hoe gezond ik ben. Mentaal ben ik happy. Ik ben vrij om overal naar toe te gaan, leef zelfstandig en kan me goed redden. En daar is nu dat autoracen bij gekomen, dankzij de aanpassingen aan de racewagen die Bas Koeten Racing heeft gerealiseerd. Een rimpeling is dat mijn relatie onlangs beëindigd is, maar dat kan iedereen gebeuren.”
Mike’s leven veranderde ingrijpend na zijn heldhaftige poging een gezin te redden. Heeft hij spijt? “Nee. Mijn actie moest gebeuren! Die auto lag op z’n kop te water met die mensen erin. Wat me spijt is die duik. Ik had gewoon het water in moeten lopen. Wat dat gezin is overkomen, is veel erger dan wat mij is gebeurd.”
